pastoor Wiertz

Sedert eind 2014 ben ik pastoor van de Sterre der Zee-parochie in Zeeuws-Vlaanderen, alsook, vanaf datzelfde moment de pastoor van de Elisabeth- en de Andreasparochie. Ik combineer deze uitgebreide opdracht met het werk van vicaris van de bisschop, waar ik voor een dag in de week invulling aan mag geven. Ik ben in 1958 geboren in Kerkrade, Zuid-Limburg, als oudste zoon in een gezin van vier kinderen. Na een niet afgeronde studie bestuurswetenschappen in Leiden en een afgeronde studie pastoraaltheologie aan de Universiteit voor Theologie en Pastoraat in Heerlen, ben ik in 1989 door bisschop Ernst welkom geheten als kandidaat voor het bisdom Breda. In 1991 mocht ik uit handen van bisschop Ernst de priesterwijding ontvangen in de parochiekerk van Halsteren. Dat was binnen mijn eerste 'werkplek' in ons bisdom, toen nog de regio Halsteren, inmiddels de Christoffelparochie. Eerst was ik daar werkzaam als parochievicaris, de laatste jaren als pastoor. Na in totaal elf mooie jaren daar benoemde bisschop Muskens mij eind 2000 in de Michaelparochie te Breda en in de Willibrordusparochie te Teteringen. Later uitgebreid met de Franciscusparochie en de Haagse Beemden. Uiteindelijk geworden tot de Augustinusparochie. In totaal heb ik in Breda veertien jaar mogen werken en leven. In die tijd ben ik ook van Breda gaan houden. In diezelfde tijd was ik ook, vanuit benoemingen van de verschillende bisschoppen, eerst deken van het dekenaat De Baronie en later vicaris van het vicariaat Breda. Tegelijkertijd was ik als praktijkcoördinator verbonden aan de Priester- en Diakenopleiding Bovendonk in Hoeven, waar ik de laatste jaren conrector mocht zijn. Bovendien was ik waarnemend pastoor van Bavel, Ulvenhout en Etten Leur. Vervolgens liep de weg van mijn werkzame leven, als mijn antwoord op de vraag van bisschop Liesen, naar Zeeuws-Vlaanderen, waar ik nu met u allen -en daarmee begon ik mijn verhaal- alweer ruim drie jaar mag werken en leven. Een gebied dat volkomen onbekend en vreemd voor mij was wordt mij steeds dierbaarder. Een bijzonder goede ontwikkeling! Ik zie met vertrouwen uit naar de jaren die nog voor mij liggen. Met u allen hoop ik de rooms-katholieke Kerk in Zeeuws-Vlaanderen op een goede manier present te laten zijn. Onze Willibrordusbasiliek, een van de drie basilieken van ons bisdom, mag daarbij een rol van betekenis spelen. Ik hoop van harte dat u allen, in de Sterre der Zee-parochie, (maar ook u allen in Zeeuws-Vlaanderen), dit zo met mij kunt zien.

pastoraal werker R. Grossert

'Werkelijk God zoeken'. (RB 58, 7)
Deze woorden uit de kloosterregel van de heilige Benedictus hebben me altijd geïnspireerd.
Als christenen geloven wij in een God, die mens is geworden zoals wij. Daarom is voor mij de wereld van de mensen dé vindplaats van God bij uitstek.
In elke ontmoeting, in elk gedeeld verhaal, samen lachen (ook samen huilen) en heel vaak alleen maar luisteren, daarin ervaar ik 'hoe God met mensen omgaat.'
Werken in het pastoraat is daarom voor mij nauw verbonden met mijn spirituele leven. Het één beïnvloedt het ander.
Ik mag geven, maar ook ontvangen.
De meest intense momenten in het pastoraat zijn voor mij de ogenblikken waar het écht gebeurt. Ik bedoel, wanneer in de ontmoeting van mens tot mens iets van God oplicht.
Dan is er dat gevoel van 'brandde ons hart niet in ons'.

Om hiervoor gevoelig te blijven, open te staan voor de Ander en de ander, laad ik me op in de stilte en laat ik de Bijbelse verhalen, maar ook andere teksten (bijv. de gedichten van Hermann Hesse) tot me spreken.

Ralf Grossert

pastoraal werker N. van Waterschoot

Ik ben sinds augustus 1986 werkzaam in de regio Zeeuws-Vlaanderen. Toen heb ik Jan Voeten opgevolgd als districtscatecheet voor alle katholieke basisscholen in Zeeuws-Vlaanderen. In 1994 heb ik de overstap gemaakt naar het parochiepastoraat. Tot 1 maart 1999 was ik pastoraal werker in West Zeeuws-Vlaanderen. Sinds die tijd werk ik voor en in de Elisabethparochie en vanaf 1 januari 2019 in de drie parochies in Zeeuws-Vlaanderen.
Ik ben geboren in het 'Heilig Land' Lamswaarde. Sinds december 1994 woon ik met mijn gezin in Philippine, de mosselstad. Tijdens mijn studie heb ik eerst mijn onderwijsbevoegdheid gehaald voor het basisonderwijs, daarna heb ik de Nieuwe Lerarenopleiding omgangskunde en godsdienst voor het voortgezet onderwijs gehaald. Vervolgens heb ik in deeltijd MO-B theologie gedaan. Om te mogen werken in het parochiepastoraat heb ik tenslotte de theologische opleiding Praktische Vorming Pastoraat in Tilburg gevolgd.
Ik werk nog steeds met veel plezier in het basispastoraat. Mijn pastorale hart gaat uit naar de diaconie. De komende jaren zal ik dan ook vooral op dat terrein actief zijn in de drie parochies. Ik vind dat diaconie de kern vormt van ons geloof en ons kerk-zijn. Samen met vrijwilligers iets kunnen betekenen voor mensen aan de onderkant van de samenleving vind ik zeer de moeite waard. Of het nu gaat om vluchtelingen, , gezondheidszorg, rouwzorg, politiek, armen, mensen het Zuiden (Vastenactie) of zieken en ouderen in onze eigen omgeving... Ik vind het belangrijk om mij daar samen met vrijwilligers voor in te zetten. Ik hoop dat nog vele jaren te mogen doen.

Niek van Waterschoot

pastoraal werkster K. Van de Wiele

15 augustus 1996. Deze datum staat op mijn allereerste benoemingsbrief, Mgr. Muskens was toen de bisschop van het bisdom Breda. Na mijn studie godsdienstwetenschappen aan de Katholieke Universiteit van Leuven en een extra jaar pastoraal vormingswerk, gaf ik een jaar lang met veel plezier godsdienstles op verschillende middelbare scholen. Maar mijn hart lag ergens anders. Tijdens de stage die hoorde bij de opleiding pastoraal vormingswerk, werd ik gebeten door de ‘parochiemicrobe’. Ik reageerde op een algemene vacature vanuit het bisdom Breda en volgde de opleiding Praktische Vorming Pastoraat aan de universiteit van Tilburg, en ondertussen begon ik als pastorale werkster in de regio Midden Zeeuws-Vlaanderen, de latere Elisabeth-parochie. Heel wat jaren later volgde een nieuwe benoeming van Mgr. Van den Hende voor de parochie H. Maria Sterre der Zee, 1 februari 2012 om precies te zijn.

Ik houd vooral van het vanuit geloof contact maken met mensen en het met mensen mee op weg gaan. Echt contact maken, echt ontmoeten en zeker ook ont-moeten. Ook de afwisseling in het werk vind ik heel prettig. Afwisseling in de taken, maar zeker ook in de mensen, die je ontmoet. Zo kan je op één dag een uitvaart, een voorbereidende vergadering en doopvoorbereiding op je weg vinden en nog van alles daar tussendoor, dat soms zomaar op je pad komt.

Door al die jaren in het pastoraat heen, heb ik zowat alle aandachtsvelden onder mijn hoede gehad, van eerste communie tot rouwzorg, van caritas tot het vormsel en doopcatechese, helaas ook meerdere malen niet gespaard gebleven van het hele gebeuren rond kerksluitingen en inkrimpen,….

Aanwezig mogen zijn op de breukmomenten van het leven vind ik nog steeds heel apart. Dat mensen je vertrouwen geven en een stuk van hun levensverhaal zomaar aan je toevertrouwen. Bij de mooiste momenten van hun leven, maar zeker ook bij de dieptepunten. Op die momenten probeer ik ‘echt’ te zijn , authentiek en dan ontstaat al snel een lijntje tussen mensen, maar vaak ook een lijntje met geloven, hopen, vertrouwen, liefhebben,...

En nee, het pastoraat is niet altijd een feest. Het kan ook zwaar zijn. Zeker op die momenten, dat het keihard binnenkomt dat je nooit genoeg kan dan, dat er veel meer te doen is dan kan. Dat er veel meer noden zijn dan je kan behappen. Dat tijd en sfeer weerbarstig is, dat dingen te snel of net veel te traag gaan. Dat je botst op de grenzen van het pastoraat, op de grenzen van het instituut.

Ik hoop ook nog de komende tijd voldoende enthousiasme, hoop, vertrouwen en geloof te hebben om mijn steentje te kunnen bijdragen.

Katrien Van de Wiele